Altijd weer die vraag: wat eten we vandaag?

Het is niet zo dat ik met die vraag 's morgens uit bed rol, maar toch; een idee is al handig.

Na het ochtendritueel van douchen en optutten, verwen ik mijzelf eerst met een lekker bakkie.

De werkdag neemt aanvang.

Nu is het erg prettig dat ik mijn dagen min of meer kan invullen. Vandaag eerst aan de slag met onze site, KookJij, een goede start vind ik.

Er moeten wat mails behandeld , persberichten verstuurd en contacten gelegd worden .

Ook de reacties op de recepten vragen aandacht.

Dat kan leuk zijn, maar ook wel erg storend. Zo ook vandaag.

Ik noem het altijd dat de kleuterklas weer aan het werk is. Naar mijn idee zitten er een paar pubers zich vreselijk te vervelen. Dan denk ik maar: ach, had ik ook wel eens last van, vroeger.

Soms heb ik de neiging om te reageren en een beetje te pesten, zo van, “joh, ga lekker boomhutten bouwen”, maar ik hou me toch maar in, niet echt professioneel.

Inmiddels verstrijken de uren en de heerlijkste gerechten komen voorbij, maar ik heb nog niks bedacht wat betreft de naderende maaltijd.

Even de agenda raadplegen op belangrijke afspraken.


Oeps! Ik constateer een gewichtig feit: Het is vandaag mijn trouwdag!!! En die van mijn kerel natuurlijk. Slome tuttebel!

Het wordt tijd voor serieus nadenken.

Ineens schiet me te binnen dat ik een nuttige applicatie op mijn iPhone heb.

Menig restaurant hier in de buurt heeft een service dat ze met elk vervoermiddel allerhande maaltijden bijna op je bordje komen leggen.

Dat is wel een verrassing voor manlief, denk ik zo.

Het begint al aardig te schemeren, dus met spoed het huis zo romantisch mogelijk maken, nog een leuk kleedje aan, zo dat lijkt er al op, ik ben er klaar voor.

Het tuinhekje slaat dicht, manlief komt thuis.

Bij het schaarse licht van de lantaarn zie ik hem de deur naderen met een enorm gevaarte in zijn armen, verpakt in een plastic zak van het een of ander.

Wat lief, denk ik, hij is het niet vergeten.

De deur zwaait open en met een: “gezellig, schat!” verdwijnt hij naar de keuken.

Ik blijf ogenschijnlijk druk bezig achter de pc om niet al te nieuwsgierig te lijken, en mompel:
“ik schenk zo wat in, lieverd.”

“Hoeft niet, blijf lekker zitten, doe ik wel.”

Een hoop geritsel in de keuken, het wordt nu toch wel spannend!

Dan verschijnt manlief weer in de woonkamer met een grote grijns om zijn mond:

“Kijk schat, dit eten we vandaag!”

Mmmm... Voor onze trouwverjaardag had ik me wel iets romantischer voorgesteld dan bloemkool!!

Als we aanschuiven, gaat de bel: dingdong. Oh jeetjemina, mijn Tafeltje-dek-je. Nou zijn de rapen gaar.

« Terug naar overzicht