Barbecue

Het bedrijf organiseerde een barbecue. Iedereen werd uitgenodigd. Goed voor de onderlinge verhoudingen.

Vanuit onze vestiging was dat maar dertig kilometer. Ik kon meerijden met een rustige, humoristische collega. We konden gewoon niet wachten tot we naar de parkeerkelder konden om in te stappen. Die rustige, humoristische collega ontpopte zich als een vlijmscherpe coureur. We konden er in de auto wel om lachen. Niks wachten voor een slagboom, het ding schampte bijna het dak. Invoegen? Geen probleem, maar iemand achter ons moest schielijk remmen. Rood verkeerslicht? Nee hoor, bij oranje er nog doorheen. Bochtje naar links of rechts, gebroederlijk lagen we tegen elkaar aan in de auto. Lachen. En toen waren we op de snelweg. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de snelheidsmeter ruim voorbij de honderdtwintig kruipen. Toen zag ik al groen en geel van ellende. Regelrecht wagenziek. De rest bleef zich bescheuren om alle capriolen. Ik was opeens opvallend stil. We kwamen bij de hoofdvestiging, liepen de tuin binnen en hoorden vrolijke muziek. Er stonden wat collega’s te heupwiegen. We hoorden het gespetter van vleeswaren op maar liefst vijf barbecues die ontzettend hun best stonden te doen. Ook waren er heel veel lekkere sausjes. Bovendien een tap waar je echt alles kon krijgen.

Maar ik zag groen en geel. Mensen spraken me aan en dan glimlachte ik flauw. Ik voelde me niet lekker. Iemand regelde een stoel. Iemand anders wilde voor een hapje zorgen. Ik zat daar ontregeld te zijn en toen kwam ook nog die rustige, humoristische collega langs. Wat ik had? Nou, strontmisselijk dus. Hoe dat kwam? Nou, zoals hij reed...

Hij keek raar op. Daar had niemand nooit last van. Hij probeerde een paar grapjes maar zag dat ik niet in de stemming was. Iemand vroeg of ik echt niets wilde. Iemand bracht me een glas koud water. Ik heb drie slokken gedronken. De barbecue is volledig aan me voorbijgegaan. Toen het was afgelopen ben ik wel met die rustige, humoristische collega teruggereden. Hij reed als een dode. Toen we ter plekke waren en ik uit kon stappen zei hij wel dat ik het had moeten zeggen. Hij vond het vervelend. Ik ook, maar ik nam hem niks kwalijk.

Ik fietste naar huis en verrekte opeens van de honger.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht