Bosbessen

Lang geleden gingen we nog wel eens bosbessen plukken. Toen was dochterlief nog klein, wisten we mooie plekjes, zagen we er niet tegenop om een eind te fietsen en namen we brood mee. Eenmaal terug veranderde de keuken dan in een jamfabriek en hielp iedereen mee met als resultaat dat het berghok werd omgetoverd in een winkel vol jampotten bosbessenjam. En dat allemaal in oude kleren want bijna niets vlekt zo erg als het blauw van de bosbes. Op de plekken waar we kwamen deed de bosbes extra zijn best. Er groeiden hele grote, dicht bij elkaar, struiken vol. Je kon ze afritsen maar dan moest je er wel voor zorgen dat ze niet werden fijn gedrukt. Ook kwamen er dan veel groene blaadjes mee. Daar kijken handelaren kritisch naar als je ze wilt verkopen. Blaadjes zorgen thuis voor veel werk, je wilt tenslotte bosbessenjam zonder blaadjes.

In die tijd fietsten we ’s morgens vroeg weg, plukten we de hele dag en kwamen ’s avonds laat terug. Wel wat moe in de schouders en heupen, maar wat een lol in dat bos als we steeds verder afdwaalden en steeds meer bessen vonden. Totdat daar onverwachts een eind aan kwam. Bij al dat plukken en vaak gehurkt in de struiken zitten, liep mijn dochter een teek op. Daar schrokken we wel van. Gelukkig konden we die teek zelf de baas. De dokter kwam er dus niet aan te pas. Maar dochterlief wilde niet meer. Daar hadden we begrip voor. En zo was het opeens afgelopen met plukken, brood eten in het bos en jam maken in de keuken. Maar af en toe schiet er nog wel eens een steek van jaloezie door me heen als ik een heel gezin aan het plukken zie in het bos.

Maar ach, de tijd schrijdt voort, er zijn weer andere leuke dingen voor in de plaats gekomen.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht