De kop van de paashaas van mijn dochter

Deze aprildagen zo halverwege een maand waarin de lente nog maar niet op gang kan komen lijken me bij uitstek geschikt om u kennis te laten maken met de Paashaas van mijn oudste dochter. Zij fabriceerde dit klei - kunststukje in de 20e eeuw toen zij een jaar of acht, negen was.

Dit gebeurde natuurlijk op de lagere school want scholen besteden royaal aandacht aan het Paasfeest. Ze zal ongetwijfeld een voldoende cijfer voor haar prestatie gekregen hebben. Misschien was ze er ook wel een beetje trots op. Ik weet dat zo niet meer.
Erg gehecht aan de haas was ze zeker niet want toen ze het huis uitging, bleef de hazenkop eenzaam achter tussen de verpieterde en naar water snakkende bloemen in de vensterbank. En daar staat het beest nu al tientallen jaren.
Maakt het dier veel mee? Nee, niet direct.

In de eerste jaren na zijn conceptie heeft hij een prominente plaats gehad op de ontbijttafel tijdens het paas - ontbijt.
Later is hij dus verhuisd naar een plaats voor het raam en daar valt niet veel te beleven.
Af en toe aait de werkster met een stofdoek over zijn kop en krijgt hij soms een andere plaats tussen de geraniums.
Een paar keer is hij bij het dichttrekken van de overgordijnen op de vloer gestuiterd. Een wat traumatische ervaring, maar de schade bleef beperkt tot een verbrokkelde hazentand.

Veel erger was de omstandigheid dat zijn openstaande hazenmond door rokende bezoekers van het huis als asbak werd benut. Peuken, as en afgebrande lucifers, en dan stink je uit je bek!

Zoals ik boven al zei: scholen doen aan Pasen. Soms kwam ze ook met palmtakken en gekleurde eieren thuis, die dochter van me. Die zijn natuurlijk niet bewaard. Wel hebben we ooit zo’n tak in de tuin gepoot en daar groeide hij uit tot een metershoge krulwilg.

Wat die versnaperingstaken betreft, want zo worden ze ook wel genoemd, is er verder het verhaal van de zogenaamde Stoetboom.
Op mijn eerste school waar ik hoofdonderwijzer werd kregen de kinderen van de 1e klas op de eerste schooldag van de oudercommissie een Stoetboom. Dat was als troost bedoeld omdat je opeens niet meer de hele dag spelen mocht en je vertrouwde huis en moeder moest missen. Stoet betekent in het Gronings brood. Ik heb nog een vaag fotootje van die plechtige stoetboom uitreiking. Ik was hoofd van een eenmansschool en er kwamen dat jaar 5 of zes nieuwe kinderen op school die dan in de pauze zo’n palmtak met snoep en broodjes kregen. Die nieuwe kinderen moest ik dan als de bliksem lezen leren, want op de hele school zaten 23 kinderen die ik allemaal tegelijk bezig moest zien te houden. De eerste paar dagen maakten die nieuwelingen alleen maar tekeningen en ik leerde ze maar gauw wat woorden die ze mochten overtrekken op dun papier. Dat waren roos en oom en moe, als ik me goed herinner.

Het paaskonijn van mijn dochter heeft misschien nog een heel vensterbank - leven voor zich. En misschien krijgt hij in het voorjaar wel een plek in de tuin.
Maar die kleine school is er al lang niet meer en of ze daar in Noord Groningen de kinderen van groep 1 nog verrassen met Stoetbomen, weet ik niet. Onmogelijk is het niet want tradities hebben een taai leven

« Terug naar overzicht