De vogels hier hebben het maar goed

We zitten op een bank die rondom een boom loopt. Tussen bank en boom hebben struiken kans gezien de stam aan ons oog te onttrekken. Boven ons zorgt het imposante bladerdak voor schaduw. Tussen die struiken zie je wat mensen allemaal achteloos hebben weggegooid. Het is een heuse vuilnisbelt geworden.

Voor ons paradeert op deze prachtige, stralende dag de zaterdagse stad in de gebruikelijke uitmonstering van eigentijds geklede jeugd van graatmager tot zwaargewicht alsmede zorgzame vaders en moeders met hun kroost en stokoude stadsbewoners mét of zonder looprek, fiets of wandelstok. Wat we zien is spannender dan een film, vermakelijk en als je goed kijkt uiterst leerzaam.

Een oma met boodschappen trolley nadert en blijft staan. De donkere man naast me, met al wat grijs tussen zijn olijfkleurige haar, schuift gedienstig op en grijnst zijn brokkelige gebit bloot. Ze kan gaan zitten. ‘Nee, nee,’ zegt oma. Haar tanige, keurig geklede gestalte, parkeert de trolley. ‘Ik wil alleen maar even de vogels te eten geven.’ We kijken verbaasd toe. Uit de trolley pakt ze een forse, doorzichtig plastic zak vol vogelzaad. Als een boer op het land strooit ze een flinke hand tussen de struiken achter ons. Het ruist allemaal naar beneden. Dat herhaalt ze een paar keer. Nou, die vogels hebben genoeg, als ze komen. Maar dan houdt ze die zak op z’n kop boven de struiken en strooit hem leeg. En omdat het tanige lijf niet van die hele lange armen heeft, morst ze flink op de bank. Als ze klaar is, lacht ze. ‘Zo!’ zegt ze voldaan.

‘Doet u dat nu door de hele stad?’ plaagt de donkere man. Het is duidelijk dat hij plezier in het mens heeft. ‘Welnee,’ zegt ze opgewekt. ‘Zoveel zakgeld krijg ik nou ook weer niet.’ We kijken haar belangstellend aan. Hoe zou dat zitten met dat zakgeld? Waarom is ze hier ooit mee begonnen? ‘Maar nu moet ik weer verder,’ zegt ze kordaat. Ze propt de lege plastic zak in de trolley, keert om en loopt met vieve stappen van ons vandaan. De donkere man wisselt met ons een blik van bewondering.

Als ik weken later weer die plek passeer en gemorst vogelzaad op straat ontwaar besef ik dat oma weer is langs geweest. De vogels hier hebben het maar goed.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht