De weg een beetje kwijt

Hee An,

Tsja, navigeren. Het is ook niet mijn sterkste eigenschap. Ik denk dat het ligt aan het feit dat je teveel bezig bent met allerlei andere dingen dan het letten op wat je tegenkomt onderweg en daardoor geen herkenningspunten opslaat. Je kijkt gewoon niet goed en vergeet onmiddellijk wat je hebt gezien. Jarenlang reed ik met een vriendin en onze beide dochters te paard door het bos om halverwege de rit halt te houden bij een, voor alle ruiters zeer bekend en volgens hun eenvoudig te bereiken, restaurantje. Iedereen beweerde dat het nog geen uur rijden was als je de weg maar gewoon rechtdoor bleef volgen, maar wij hebben het restaurant nooit bereikt, omdat we gewoon het verschil in al die bomen niet zagen. Teveel bezig met andere zaken. Of hadden we misschien moeite op het rechte pad te blijven?

In jouw geval ging het denk ik ook niet zozeer om navigeren, je had immers geen idee waar je heen ging. Je achtervolgde gewoon je dochter. Althans, dat dacht je, want blijkbaar wist je niet echt hoe haar motor, haar helm, haar jas eruit zag. Niet goed opgelet….beetje vergeten…..

Ik vind het wel weer een geweldige stunt van je. Het is toch gewoon een leuke eigenschap die al veel onvergetelijke verhalen heeft opgeleverd. Het roept ook meteen weer allerlei herinneringen op. Ik weet nog goed hoe ik, jaren geleden, met een vriendin onderweg ging naar een dorp wat 30 kilometer verder lag. We stapten samen op mijn rode brommertje, maar moesten wel eerst even tanken. Toen de tank vol zat reed ik vol gas weg. Ik kletste er vrolijk op los , maar kwam er pas kilometers later achter dat het achterop de brommer erg stil bleef. Was ik gewoon weg gereden zonder haar achterop te laten stappen. Ik vraag me nu nog af hoe dat eruit gezien moet hebben. Zo’n meisje dat luidkeels op haar brommer tegen zichzelf zit te praten.

Volgens mijn dochters vergeet ik zo’n beetje alles; waar ik mijn sleutels heb neergelegd (heb je al in de diepvries gekeken, mam?), hoe je een film op moet nemen (dat heb ik toch al een keer of honderd uitgelegd?), hoe mijn mobiele telefoon werkt (jee, neem er dan ook een die gewoon niks kan!).

Het zit hem volgens mij dus gewoon in het opletten (maar was dat vroeger op school ook al niet ons probleem?). Ik beschouw mezelf maar als een verloren geval en maak me er niet te druk om. Want ondanks dat het soms een wat lastige eigenschap is, levert het toevallig wel de meest hilarische verhalen op.

Er schijnen overigens cursussen te bestaan waarbij ze je kunnen leren om niets meer te vergeten. Misschien is dat een idee? Dan gaan we wel stiekem, anders weet straks iedereen dat we niks meer kunnen vergeten en dat is misschien ook weer niet zo handig. Het kan soms immers reuze bruikbaar zijn om een beetje “vergeetachtig” te zijn en te horen “ach ja, daar kan ze niks aan doen, zo is ze nu eenmaal…..”.

Een knipoog van Nic.

« Terug naar overzicht