Een beetje hebberig

Zaterdagmiddag. Drukke winkelstraat. Colporteurs van De Trouw, de NRC. Ik loop ze voorbij want anders moet ik weer een heel verhaal aanhoren.

En wat is dat daarginds? Mijn vrouw heeft het ook al gezien. Een vagelijk bekende firma heeft weer iets nieuws. We komen langs een aardig meisje dat plastic zakjes uitdeelt. Muesli.

Ik lees vluchtig de tekst op het zakje. Je kunt dat spul in de yoghurt doen. Nou is mijn yoghurt altijd al helemaal gevuld met een en ander, maar muesli... Ik stop de twee zakjes in mijn rugtas. We lopen honderd meter door, keren om en komen langs een ander aardig meisje en nemen weer twee van die zakjes aan. Ze hebben tassen om waarin er tientallen zitten. Het beste kan ik gewoon vragen of ik de rugtas uit die tas mag vullen, dan ben ik in een keer klaar. Maar we lopen een keer of wat heen en weer tot de rugtas aardig vol zit met plastic zakjes. ‘Heb je nu genoeg?’ vraagt mijn vrouw. ‘Nog één keer,’ stel ik voor. ‘Denk je aan de houdbaarheidsdatum.’ ‘Ach, dat spul is binnen veertien dagen op.’ ‘En je doet al zoveel in de yoghurt! Past het er nog wel in?’ ‘Bij mij wel'.

Ze schudt het hoofd maar loopt braaf nog drie keer mee, tot de rugzak echt vol zit met allemaal zakjes muesli. ‘Nou heb je toch wel genoeg gescoord,’ vindt mijn vrouw.

Thuisgekomen maak ik de rugzak open en leg de zakjes op tafel. Dat wordt de komende dagen met het dessert ’s avonds smullen. En ik ga niet vertellen hoeveel zakjes we wel niet hebben, maar het is werkelijk een ongehoord aantal. Ach, gewoon wat heen en weer lopen, is goed voor de conditie.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht