Geen bericht, goed bericht

Die kinderen van ons hebben het zo slecht nog niet hoor. Ze doen immers veel spannender dingen als wij vroeger. Je zou je bijna afvragen of de aardbol gekrompen is, want het lijkt wel of de afstanden steeds maar korter worden. 15.000 kilometer zeg je? Dat was toch vroeger een bijna onoverkomelijk eind? Nu schieten ze gewoon in een paar dagen naar de nadere kant van de wereld, en niemand die het nog echt heel bijzonder vindt. Alleen maar leuk!
Ik vond vroeger een tripje naar Frankrijk om te gaan druiven plukken al een heel avontuur. Daar lachen onze kinderen zich dus gewoon dood om. Ja hoor mam, dapper mens….reuze spannend!
Dūhhhh…….

Toch is een kind met dip niet leuk, dan heb je ze toch maar liever een beetje in de buurt. Je maakt je er druk om en houdt ze (op afstand) toch stiekem een beetje in de gaten.
Als mijn meiden op pad zijn (en zeker als ze alleen reizen) moeten ze elke dag even een berichtje naar mijn telefoon sturen, zodat ik weet dat alles goed gaat. Toen ik van een dochter een paar dagen niets hoorde werd ik daar behoorlijk nerveus van, zeker toen ze haar telefoon ook niet beantwoordde. Na een paar dagen kwam er een berichtje: sorry mam, ik was een paar dagen in Mozambique en had daar geen bereik. Wat een opluchting, ik zag mezelf al gaan zoeken naar mijn verloren kind…

Met alle moderne communicatiemiddelen lijkt het alsof wij het een stuk makkelijker hebben dan onze moeders, die als we eens op pad gingen alleen maar konden raden hoe het met ons ging. Die konden niet even bellen, msn’en of skypen om te checken of we nog wel intact waren. Maar als ik er goed over nadenk is dat misschien toch niet helemaal waar. Onze moeders moesten gewoon afwachten tot we weer terug kwamen, hoorden in de tussentijd meestal helemaal niets en hoefden zich daarom ook niet druk te maken over een dipje, een rare insectenbult of een pijntje waar het reizende kind last van had. Ze wisten het gewoon niet. Waarschijnlijk waren ze meer opgelucht dan wij als we weer voor de deur stonden want wij zijn gewoon steeds op de hoogte van het wel en wee van ons backpackende kind. Zij moesten er gewoon maar vanuit gaan dat geen bericht, goed bericht was. Wat moesten ze anders? Maar misschien is dat wel net zo prettig…..
Ik durf te wedden dat jouw meisje volgende week weer in goede gezondheid op Schiphol staat, dat de dipjes dan allang weer vergeten zijn en dat je alleen maar heel enthousiaste verhalen gaat horen.

Dikke knuf!
Nic.

« Terug naar overzicht