Goh, wat zielig..

Tja, nu mijn laatste kind aan de andere kant van de wereld verblijft, keek ik niet met veel verlangen naar de komende feestdagen. Toen ze vertrokken was en ik dapper lachte bij het afscheid op Schiphol, zag ik eigenlijk tegen alle komende dagen op.

Wentelend in zelfmedelijden zag ik een eindeloze reeks eenzame dagen op me afkomen. En omdat op het landgoed ik mijn buren alleen met een verrekijker (die ik overigens niet bezit), kan beloeren viel er op dat gebied ook niet veel steun te verwachten. Wat een ellende, wat een zielig bestaan.

Gelukkig duurde de "wat ben ik verschrikkelijk zielig"-aanval maar een paar dagen. Zo ongeveer tot na het zien van de actualiteitenrubriek met beelden van kinderen in Syrië, veroordeelt tot een kerstfeest in een ijskoude tent. Nadat mijn kantoordelende collega mij vertelde dat haar man slecht nieuws had van de dokter en een gruwelijke operatie zal moeten ondergaan, was ik genezen van mijn zelfgekozen triestheid.

Wat heb ik nu eigenlijk te klagen? Ik ben dan misschien niet helemaal gezond, maar heb zeker geen levensbedreigende ziekte. Mijn kinderen zijn kerngezond en zoals het eruitziet mijn aanstaande kleindochter ook. Met dochter en schoonzoon zit ik straks gezellig bij mijn kerstboom en later deel ik met de (bijna) complete familie een ongetwijfeld overvloedig maal in een knus restaurant.

We hebben allemaal werk, komen niets te kort en het komende jaar lijkt veelbelovend te worden. Ik heb super kinderen, een bijzonder (maar lief) liefje, fijn contact met familie en lieve vrienden. Ik heb dus helemaal niets te klagen en wens iedereen minimaal net zoveel geluk toe. Gezellige en smakelijke feestdagen allemaal en alle goeds voor 2014! Liefs, Nicoline (die eigenlijk een hekel heeft aan zeurkousen, maar er soms toch zelf een is).

« Terug naar overzicht