Het lekkerste kopje koffie

Het lekkerste kopje koffie dat ik me herinner is van lang geleden toen m’n kuif nog donker glansde en lezen zonder bril kon. Ik moest m’n dienstplicht vervullen en kwam met een eindeloze colonne in Duitsland terecht waar deskundigen een plek hadden aangewezen waar we ons tegen de Russen konden verdedigen.

Toen we daar het plein opreden van een kazerne klonk er opwekkende, triomfantelijke marsmuziek en al de eerste nacht was er sprake van wachtlopen want die Russen konden we niet vertrouwen. Omdat het behoorlijk vroor werd die wacht om het half uur afgelost. Er moest een flink terrein met voertuigen worden bewaakt. Dat deed je met een ongeladen Uzi, want stel je voor dat je in de zenuwen een collega of zelfs maar een Rus met je kogels zou raken.

Door de bittere kou waagde je het rillend bescherming te zoeken in de cabine van een auto. Die zaten niet op slot. Maar na verloop van tijd kreeg je het dan zo koud dat je vanzelf weer in beweging kwam. Na dat halve uur was je zo ongeveer versteend en kon je in het kleine, bloedhete wachtlokaal koffie drinken. Heerlijk! Ik proefde karamel in de fluweelzachte smaak en bovendien sporen cacao.

Wat je allemaal in zo’n vriesnacht kan overkomen! Je dacht er maar niet aan dat je na dat half uur weer de kou in moest. Bovendien was het zaak in dat wachtlokaal niet in slaap te vallen! Elk volgend half uur wachtlopen dacht je alleen maar aan het volgende, gloeiendhete kopje koffie met die onvergetelijke smaak.

Russen hebben we die nacht niet gezien.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht