Het poezenverhaal van Gerda

Mijn katten/poezenverhaal.

Onze poes Moppie was net een jaar toen er in het voorjaar van 2005 een jong gezin naast ons is komen wonen, bestaande uit vader, moeder, twee kleine jongens, poes Berta en kater Ernie, wat heel erg gezellig was. Zij kwamen van een bovenwoning in de stad en hebben de eerste weken de dieren binnen gehouden zodat ze aan het huis konden wennen maar, toen ze eenmaal de tuin en omgeving hadden verkend was de hele wereld van hen, ze liepen werkelijk elke woning in waarvan de tuindeur, of voordeur was ook geen probleem, open stond.

Onze Moppie was van al die nieuwsgierigheid niet gediend en verdedigde haar tuin met veel gesis en geblaas en de tuin van de andere naaste buren werd verdedigd door een jong hondje van een jaar. Moppie en het hondje konden het prima samen vinden, want samen buiten opgegroeid Ze waren zo klein dat ze de heg door konden, wat voor de buren en ons geen probleem was. Zo vonden wij ook regelmatig de hond van de buren binnen.

Onze Mop vond het maar niks die passanten door haar tuin, maar ze konden niet anders want in onze schutting zat een opening, speciaal voor Moppie gemaakt, en dat was wel erg gemakkelijk want om uit hun eigen tuin te komen moesten ze over de schutting springen en dat vonden ze toch te gek. Wij hadden al in de gaten dat Ernie wel heel graag bij ons binnen kwam en het liefst ook bleef. Onze Mop was hiervan niet gediend en werd er ziek van. Wij hadden eerst niets in de gaten maar ze kreeg lelijke kale plekken zodat we eerst aan een allergie dachten, wij naar de dokter en die zei meteen, na binnenkomst: “Oh ik zie het al, stressplekken”. Wij heel verbaasd, want daar hadden we nog nooit van gehoord, en ze vroeg: “Hebben jullie er een ander dier bij of heeft er een andere verandering plaatsgevonden in jullie huis of omgeving?” En ja, daar kwam het verhaal van de buurkatten. Dat was het, volgens haar. We kregen, nou ja krijgen, Feliway, een rustgevend middel dat via het stopcontact een geur verspreidde waarvan Moppie rustig moest worden, tevens kregen we het advies om Ernie compleet te negeren en dat hebben we met pijn en heel veel moeite ook gedaan, maar het beest bleef elke dag uuuren bij ons voor de deur zitten, wat een uithouding/doorzettingsvermogen had die kat. We hebben het volgehouden en Moppie knapte inderdaad op, toen na zes weken het noodlot toesloeg. Op een kwaaie zondagmorgen in mei 2007 is ze aangereden op een tijdstip en op een weg waar een slak veilig over kan steken, ’s morgens rond een uur of half acht. Gezien haar verwonding, ze was vol op de kop geraakt, was ze meteen overleden. De bestuurder van de auto heeft haar niet midden op de weg laten liggen maar haar in het gras gelegd waar ik haar rond 8 uur heb gevonden, ze was nog warm dus het was nog maar net gebeurd. We hebben daar heel veel verdriet van gehad en besloten toen om nooit geen kat meer te nemen. Maar, we hadden even buiten Ernie gerekend, want wij mochten hem natuurlijk weer aanhalen en aandacht geven en dat vond hij prachtig want zes weken genegeerd worden en dan eindelijk weer aangehaald worden voelde voor hem als een overwinning. De aanhouder wint hé. En zo gingen er een paar maanden voorbij van katten die even kwamen buurten, intussen ook nog voor zwerfkatten gezorgd tot op een dag Ernie besloot om niet meer naar zijn eigen huis te gaan. Hij verstopte zich op de zolder en wij kregen hem niet te pakken, want op het moment dat ik vlak bij hem was, was hij al weer ergens anders. Dus laat maar voor die nacht. Als ik hem te pakken had bracht ik hem thuis, ik heb een sleutel van de buren, dus deur open en hup naar binnen, tot dat hij het in de gaten kreeg en hup weer naar zolder verstoppertje spelen. Met een snoepje lokte wij hem, mijn man droeg hem naar de voordeur, ik deed de deur open en hup naar binnen. Hij vond het helemaal niks en heeft in zijn eigen huis een soort protestactie gehouden door naast de bak zijn behoefte te doen, op een mat gaan zitten kotsen en op een gegeven moment plaste hij zomaar waar hij stond, dus dat ging niet meer. Mijn buurvrouw kwam mij vertellen dat Ernie volgens haar dus echt niet meer bij hen wilde wonen en dat het zo niet langer ging en dat Ernie weg moest.

Maar ja, ik breng geen kat weg en ondanks het voornemen nooit geen kat meer te nemen woont Ernie nu al zo’n 2 ½ jaar bij ons tot volle tevredenheid van hem en ons.

“Een hond heeft een baas, een kat personeel”.

« Terug naar overzicht