Is er meer tussen hemel en aarde…..?

Hoi An,

Gek he, soms gebeuren er onverklaarbare dingen in een mensenleven. Heb jij dat nou ook wel eens?
Alsof je een seintje krijgt uit een onbekende wereld…

Zo werd ik laatst door mijn oudste dochter uitgenodigd op een avondje waar verschillende mensen bij elkaar kwamen om samen wat te kokkerellen. Daarbij kon je er handige spulletjes kopen voor in de keuken. Een stukje van de opbrengst van die avond ging naar een goed doel. In dit geval ging het om het inzamelen van geld voor onderzoek naar een bijzondere vorm van kinderkanker, zodat patiëntjes die aan deze vorm van kanker lijden een grotere kans op genezing zouden krijgen. De stichting achter dit doel is een initiatief van de ouders van een overleden patiëntje. Dit jongetje, Joep, die maar 4,5 jaar oud is geworden, had als lievelingsdier een olifant. Vandaar dat de olifant de mascotte is van de stichting. De olifant werd op die avond dan ook verkocht voor € 9.95 en ook een deel van die opbrengst is bestemd voor het onderzoek.

Nu heb ik spulletjes genoeg en ruimte te weinig, dus was het voor mij meteen duidelijk: mijn centjes werden die avond besteed aan de olifant!
Terwijl de avond vorderde ging mijn telefoon. Niet een keer, maar steeds weer. Dus uiteindelijk besloot ik hen toch maar te beantwoorden. Het bleek een kennis die Maeyke wilde lenen. Zijn dochter ging een paar dagen later met de paarden en een paar vriendinnen een sponsortocht rijden voor het Koningin Wilhelmina kankerfonds. Ze kwamen echter een paard te kort en de vraag was dan ook of ik mijn paardje wilde inzetten voor het goede doel. Dat was natuurlijk prima, alhoewel….voor wat, hoort wat….
Ik sprak dus af dat de meiden in ruil voor het lenen van Maeyke, tijdens die tocht ook wat foldertjes uit zouden delen aan de mederuiters van het goede doel waar ik net de olifant van had gekocht…. Wellicht zou dat nog wat extra sponsors opleveren en uiteindelijk ging het allemaal over hetzelfde doel: een oplossing vinden voor een gruwelijke ziekte. Wat een prachtig toeval.

Nog vreemder werd het toen ik twee dagen later naar de televisie zat te kijken en ik de moeder van de overleden Joep op mijn scherm zag. Mede dankzij het door hun fonds ingezamelde geld was er een onderzoek verricht dat baanbrekende uitkomsten had opgeleverd in de zoektocht naar de genezing van kanker. Er werd een duidelijke uitleg gegeven door de wetenschapper die betrokken was bij dat onderzoek.

“Wat geweldig”, dacht ik, blij dat ik een minuscule bijdrage kon leveren door het kopen van een pluchen olifantje. Maar ook: was dit niet teveel toeval? Waarom werd ik ineens bijna dagelijks gewezen op het bestaan van deze stichting? Moest ik daar dan iets mee?
Ik heb de volgende dag de olifant mee naar het werk genomen en een mailtje rondgestuurd naar collega’s. Kleine moeite toch?

Ik denk dat al die kleine ogenschijnlijke toevalligheden misschien niet altijd zo toevallig zijn, als je dat zo wilt zien. En dan kan een kleine moeite soms toch iets moois opleveren. Inmiddels zijn er al zo’n 30 olifanten verkocht. Dus, nu ik toch bezig ben, maak ik maar stiekem gebruik van de gelegenheid: Villa Joep.

Wie weet wat voor moois we met zijn allen kunnen doen!

Dikke knuf,
Nic.

« Terug naar overzicht