Kerstverhaal van Dorrie Hertog

Nou, dat was niet zo'n moeilijke vraag voor mij. Stel je voor, Kerst 2000 in mijn nieuwe huis. Ik was (ben) zo trots op mijn huis dat ik graag wilde dat mijn ouders nu bij mij kwamen voor het Kerstdiner. Dat vonden ze prima. Ik ben gek op koken en zou voor elk wat wils doen zodat iedereen het naar zijn zin zou hebben en lekker te eten. Ouders aanwezig, mijn oudste met haar vriend aanwezig, de jongste en wij. Aan onze tafel kunnen net 8 personen, echt niet meer. Ik was bijna aan de eerste gang toe toen mijn zusje en haar vriend aanbelden voor een Kerstdiner bij mij. Het bleek dat ik ze had uitgenodigd, tot op heden weet ik het nog echt niet, maar vergeten. Zij komen normaal de dag na mij bij mijn ouders. Daar stond ik dan. Hoe los ik het op. nu dat heb ik zo gedaan;

Ik heb een massage tafel ooit gekocht, die heb ik opgezet, een wit onderlaken erop en rood lint (gelukkig had ik dat nog) en de personen verdeeld over de 2 tafels. Tuinstoelen schoongemaakt en het eten verdeeld. Het was zo gênant want ze konden overduidelijk zien dat ik niet op ze had gerekend. Het werd een wat pijnlijk diner maar ik kon ze overtuigen dat ze welkom waren en dat ik genoeg ingeslagen had en dat was ook zo. Met een beetje schuiven en verdelen kwam ik wel uit. Maar ze zijn nooit meer wezen eten of dineren, ook niet op uitnodiging.

Het Kerst diner zoals ik me had voorgesteld chic opdienen enz. is het niet geworden, een teleurstelling voor mijn zusje en voor mij want je hebt toch een beeld van het diner en leef er naar toe. Daar komt nog bij dat ik enkele jaren later hoorde van mijn andere zus dat ze het ook niet lekker had gevonden, dat kan boosheid zijn? want het eten was echt lekker dat durf ik wel te beweren. Daarna heb ik ze nooit meer gevraagd en ze komen ook al verschillende jaren niet meer. Dat diner heeft dus heel wat te weeg gebracht, jammer.

Kerstgroetjes,

Dorrie Hertog

« Terug naar overzicht