Kerstwens

Een paar dagen geleden was ik alleen thuis de kerstboom aan het optuigen toen er een prachtige bal, die een huisje met verlichte ramen voorstelde, kapot viel op de grond. Ik herinnerde me dat we die al heel lang hadden en van oma en opa hadden gekregen. Toen ik beduusd naar de vloer keek, zag ik een kringeltje rook opstijgen en daarna kwam er een fee omhoog die een fonkelend toverstokje vasthield.

‘Omdat u me bevrijdt hebt, mag u een wens doen.’ Ze keek me vriendelijk glimlachend aan. Ik stond daar en wist niet wat ik zou zeggen of wensen. Ik weet uit verhalen dat mensen meestal hebberig zijn of het effect van een wens verkeerd inschatten. Als je wenst rijk te zijn, ben je het meteen maar misschien ook ongelukkig. ‘Ik heb geen wens,’ antwoordde ik. ‘Dan gaat een ander er mee aan de haal,’ waarschuwde ze. Ik zuchtte. Als ik dan geen onverstandige wens zou uiten, zou een ander dat wel doen! En wat kun je wensen zonder dat er meteen nare consequenties aan verbonden zijn? Een nostalgische witte kerst zou elders op de wereld zomaar voor vreselijke orkanen kunnen zorgen. Iedereen gelukkig maken zou ook afgronddiepe gevolgen kunnen hebben. Ik wilde niet wensen, maar moest.

Een tijdlang staarde ik naar dat breekbare wezentje met haar vibrerende vleugels. Wat kon ik doen? En toen opeens wist ik het. Ik formuleerde de woorden in mijn hoofd. Tegelijk twijfelde ik of het wel zou werken. Maar daar was ze toch voor, deze schitterende glanzende fee met haar glinsterende toverstafje? ‘Ik wens dat je in een onbreekbare kerstbal zit.’ Even had ik de indruk dat het lieftallige gezichtje verbazing uitdrukte. Toen bewoog dat stafje. En terwijl mijn ogen nog het nabeeld van de vonkenregen gadesloegen van de boog die ze had beschreven, was ze er al niet meer. Op de grond lag een werkelijk schitterende kerstbal. Scherven zag ik niet meer. Ik raapte het ding op: een huisje met verlichte ramen, zoals ik al zei, van mijn oma en opa geweest. Ik keek naar binnen en meende daar een rondvlinderende kleine fee waar te nemen. Voorgoed gevangen. Er viel niets meer verkeerd te wensen. Ik had het gevoel de wereld van een groot onheil te hebben bevrijd.

Toen hoorde ik gerucht bij de achterdeur. Dat was mijn vrouw die terugkwam van een late boodschap. Nou, je bent niet erg opgeschoten, zou ze zeggen. Ik overwoog haar de waarheid te vertellen maar bedacht ook talloze smoezen. Wat was gebeurd zou ze nooit geloven. Eenmaal binnen omhelsde ik haar en zei dat ik het gevoel had dat het dit jaar een fantastische kerst zou worden. Ze reageerde verheugd en vroeg verder niets. Gelukkig maar, want alleen ik wist waarom dat zo was.

Fijne feestdagen, iedereen.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht