Lekker!

Het is zaterdag. Buiten schijnt de zon. We maken een wandeling door de stad, langs de oergezellige, drukke markt en lopen naar Dirk. Als we binnen zijn pak ik een mandje. Ik loop direct naar de broodafdeling. Ja! Ze zijn er! Ik pak de tang en haal hem voorzichtig uit zijn holletje en deponeer hem in een plastic zak waarvan ik zorgzaam het koordje dichttrek en loop bijna triomfantelijk naar de kassa.

Eén rozijnenbroodje.

Is dat nou iets om over naar huis te schrijven?

Ja!

Voor mij wel. Een ander aast op een lekker glas wijn, een onvervalste zak patat, misschien wel zo’n supergroen glanzende granny, of weet-ik-veel wat er lekker is in het persoonlijke leven van weet ik wie. Ik val voor zo’n knapperig broodje dat ik eenmaal buiten gulzig met mijn vingers verscheur. Daarna knarst de korst zalig tussen mijn kiezen, de rozijnen prikkelen zoetig mijn tong, het brood voelt wollig, lekker....

Dat vindt plaats op de meeste zaterdagen. Als een klein kind kijk ik er naar uit! En al komt er later die dag nog een loempia (jammie...!), een ijsje (joepie!) of wie weet wat anders, dat broodje zet de toon.

Laatst liep ik op vrijdag geheel in mijn eentje rond door de stad met een lijstje van dingen die ik dringend moest doen. Wat er niet tussen stond was dat rozijnenbroodje. Maar tussendoor liep ik naar Dirk. Ditmaal ging ik zonder mandje naar de broodafdeling en viste met de tang zo’n broodje tussen de anderen uit. Ik rekende af en genoot buiten in het zonnetje van de eerste hap. Op vrijdag!

Dat moet ik niet te vaak doen, dacht ik nog zorgelijk, dan gaat de lol er vanaf. Maar zo nu en dan...

Cor Snijders

« Terug naar overzicht