Lief maar lastig

Hoi An,

Ach ja, die huisdieren. Lief maar lastig, zei mijn moeder vroeger. Ik weet niet meer precies in welke context ze deze woorden gebruikte, maar ik ga er gemakshalve maar van uit dat ze daar onze huisdieren mee bedoelde. Want dat ze met die woorden haar kinderen voor ogen had, kan ik me echt niet voorstellen. Zulke voorbeeldige dotjes als wij waren…..
Hoe dan ook, ik denk dat ze bijna voor alle dierlijke huisgenoten opgaan: lief maar lastig.

Over Junkie hoef ik het niet meer te hebben, die is lastig, maar lief. Nadruk ligt uiteraard op lastig. Sheriff, de herder is voornamelijk lief en af en toe een beetje lastig. Vooral als hij niet kan wachten met uit de auto springen als hij mee uit mag.
Afgelopen zondag was dat weer eens zo ver. Sheriff mocht mee naar het Zandvoortse strand. Een groter feest dan dat kun je voor hem niet bedenken en hij kon uiteraard niet wachten tot de achterklep van de auto open ging toen we aangekomen waren. Nu heeft mijn auto niet alleen een achterklep, maar ook nog een deur. Zodra de klep boven de deur openging, sprong Sheriff met een enorme sprong over de deur. Met zijn grote nagels jakkerde hij met geweld naar buiten. Dat vindt de deur niet prettig. En ik eigenlijk ook niet zo.
Op dat moment heeft Sheriff heel eventjes een andere naam…. en vind ik hem eventjes best lastig.

Toen hij even later boven op een duin stond en wij een duintje verderop, zag ik hem kijken: Jee, ze zijn best ver weg….. Daar houdt hij niet zo van. Als een echte herder houdt hij zijn kudde het liefst dicht bij elkaar. De lieverd. Met eenzelfde enorme sprong als hij uit de auto was gekomen dook hij het duin af: “Jongens, wacht op mij!!!!”. Met een vrolijke kop kwam hij aangestoven. Natuurlijk niet netjes over het pad, zoals wij. Maar gewoon recht naar beneden. Dat was niet slim, want na een paar sprongen dook hij met een voorpoot in (waarschijnlijk) een konijnenhol, maakte een dubbele salto en rolde verder naar beneden. Toen hij beneden aan het duin was, rende hij gewoon door tot hij bij ons was. “Hee, Sheriff, dat was echt een lenige actie jongen”, prezen wij hem en hij keek ons een beetje verbaasd aan. Alsof er niks gebeurd was: “Niks aan de hand hoor”. Dapper joch.
Op het strand rende hij niet zoals gewoonlijk als een bezetene heen en weer, maar deed het wat kalmpjes aan. Hij hinkte een heel klein beetje met zijn voorpoot. Logisch na zo’n smak. We maakten de wandeling niet te lang, zaten wat langer op een terras en liepen vervolgens weer terug naar de auto. Ik dacht een kleine aarzeling te zien voor hij weer met zijn reuzesprong in de auto belandde. Op naar huis.
Gisteren had hij niet zo’n zin op mee naar buiten te gaan. Hij kreupelde behoorlijk. Na een nachtje slapen waren de spieren in zijn verrekte poot behoorlijk stijf. Arme Sheriff, lastig hoor zo’n pijnlijk pootje. Als hij mij met een beetje verdrietige schuine kop aankijkt, vind ik hem de liefste hond op de hele wereld.

Knuf,

Nic.

« Terug naar overzicht