Met blijdschap geven wij kennis

Vandaag maak ik het konijnenhok schoon; dat is goed om frustraties kwijt te raken. Ben ik een konijnfan! Nee!Aan het eind van de zomervakantie kreeg ik van mijn Amsterdamse dochter twee van die knaagdieren. Die wou ik natuurlijk helemaal niet.
‘Ik heb al een konijn,’ zei ik. Dat argument maakte geen indruk.
‘Het is maar tijdelijk’, riep ze enthousiast .’Heb ik meer gehoord,’ bromde ik.
Ze zou kostgeld betalen, zei ze. Die beesten konden op haar balkonnetje in de Jordaan niet uit de voeten. Het waren mannetjes. Ik hoefde dus niet bang te zijn.. ‘Het zijn Hans en Koos,’zei ze, die dochter van me.
Na een week belde ik haar; ik maakte me zorgen: Koos en Hans besprongen elkaar. Dat kon een onschuldig genoegen zijn, dat wel, maar ik wou haar toch op de hoogte stellen . Ze was er niet. Na de pieptoon mocht ik een boodschap inspreken. Mijn gepraat tegen dat antwoordapparaat over konijnen klonk lullig. 's Avonds belde ze. Mannetjes deden het ook wel eens met elkaar, stelde ze gerust. ‘Heus, pa, er komt niets van! De man van de winkel heeft gezegd dat het mannetjes zijn!’

Nu zijn we inmiddels maanden verder. Ik knip de coniferen,daarna maak ik het buitenhok van Hans en Koos weer schoon. Het is een smeerboel, het hok is natgeregend. De jongens hebben een gigantische berg keutels geproduceerd. Ze krijgen heerlijk vers stro en hooi. Koos springt uit het hok; ik grijp hem in zijn nekvel en smijt hem op z'n plaats.
Dan is het nachthok aan de beurt. Het deurtje wil niet open . .Al het hout is uitgezet door de overvloedige regenval. Met hamer en schroevendraaier wrik ik de voorkant open. Het daglicht neemt bezit van de konijnenslaapkamer; achter een berg stront en stro liggen zes of zeven kleine zwarte konijntjes die ontzet alle kanten uitrennen. Ik ben overdonderd. Wat moet ik daar in Godsnaam mee!
Als in het voorjaar lammetjes geboren worden, roepen de mensen: ’ Het wordt lente.’ Maar hoe reageren ze als een maand voor Kerst 7 jonge bunny’s het levenslicht zien.

Konijnen en Kerst horen bij elkaar, maar deze baby's zijn voor de feestdagen zeker niet braadpanrijp. Hans en Koos hebben de zaak verkeerd gepland. Bovendien wie is Hans en wie is Koos; ik bedoel maar; wie is het vrouwtje!Mijn anatomische kennis van deze knabbelsoort is beperkt. Ik zit in de nesten. Dat is zonneklaar!
Nu heb ik plotseling tien knaagdieren. Besluiteloos loop ik mijn tuin rond. Ik kom een van mijn drie katten tegen. Het is de oude roodharige Hubertus. Hij is veertien. Zijn jachtinstinct staat op een laag pitje. Van hem valt niets te verwachten. Waar moet ik met zeven nieuwe konijnen heen?
En er dient er nog een kwestie opgehelderd worden. Bij een nest konijnen moet de vader apart gaan wonen omdat hij z’n kinderen anders de strot afbijt. Wie, oh wie is de vader ! Is dat Hans of is het Koos. Welk beest moet ik nu verhuizen? Ik kom er niet uit.
Ik bel mijn dochter en vertel haar van de blijde gebeurtenis; ze begint uitbundig te lachen. Ze vindt 't het einde. Ik ook.
‘Je moet een oplossing vinden,’ roep ik giftig, ‘ je hebt gezegd dat het tijdelijk was en nu zit ik met de brokken.’
Ze belooft haar best te doen. Even later belt ze terug. Ze heeft het. Ze zal de jonkies verkopen op de Albert Cuyp markt,…..maar ze moeten eerst een beetje groter groeien. ‘Je moet nog een tijdje voor ze zorgen’, zegt ze, ‘Heus, het is maar tijdelijk. pa’.
‘Dat is met veel dingen in het leven zo,’ mopper ik,’Wanneer maak je wat konijnenkostgeld over!’
Op school ben ik volgende dag in een rothumeur en kan niets van de leerlingen verdragen; de lessen duren lang. Ik bespreek een tekst van Wouter van Klootwijk; ‘Tonijn vissen met een hengel’. De kinderen vinden er geen bal aan. Het is rumoerig in de klas en ik zit met mijn hoofd bij de konijnen. Als om drie uur de laatste bel klinkt, ben ik doodop. Onderweg naar huis koop ik een extra konijnenvoer. In de tuin kijk ik naar het hok; daar zitten Hans en Koos met hun voorpoten tegen het gaas te snuffelen. Over een paar weken is het Kerstfeest. Weten zij veel.

« Terug naar overzicht