Mobielloos

Ik ben mobielloos en dat is raar. Hij (of zij) is ter observatie opgenomen vanwege een fabrieksfout.

Natuurlijk ben ik niet onbereikbaar, alles is mogelijk. Via onze vaste telefoon, facetime, facebook, email en manlief heeft zijn mobiel. Maar eenmaal buiten wordt het anders. Geen bliepjes, pingeltjes of krijsende beltoon: “Whaaaaah! I feel good!!” Niets van dit al.

Heel vreemd dat je zo'n ding mist.

Vandaag had ik een heerlijk dagje met mijn vriendin en wilde haar een foto laten zien. Een duik naar mijn tas.... Natuurlijk geen telefoon. Ook wilde ik even tussendoor mijn email checken van KookJij, geen.... Een berichtje sturen...

Dan denk ik toch weer even terug aan de periode dat wij in Amsterdam woonden. Wij hadden geen telefoon. Als je dan toch moest telefoneren dan ging dat via een goede buur of de telefooncel. Bellen was ook geen noodzaak, je ging even langs bij deze of gene en merkte snel genoeg of het al dan niet uit kwam. Aan vrienden of familie die wat verder weg woonden, stuurde je gewoon een kaartje of brief.

Toen wij later een telefoon kregen, was dat er één met een slot er op. (Misschien wel raadzaam met 4 pubers.) Al snel kreeg ik door hoe dat te doorbreken, al was dat niet eenvoudig. Ik vraag me nog wel eens af of mijn ouders dat ooit geweten hebben. Soms is het leuk om daaraan terug te denken, maar ik ben wel blij met de vooruitgang. Mijn ventje noemt mij soms een telefoonverslaafde. Ach... er zijn ergere dingen, toch?

Kom maar op met mijn telefoon, een week is lang genoeg!

Anna Koudys

« Terug naar overzicht