Morgen beter!

Ha die An,

Humeurtjes... Ik heb er ook wel eens last van. Meestal ben ik door een leuk gesprekje of een lief gebaar zo weer opgevrolijkt, maar soms lijkt het toe te slaan als een vervelend virus. Soms voel je het al als je opstaat. Dan weet je dat er iets speciaals nodig is om de dag nog te laten slagen. Meestal verdwijnt dat rotgevoel wel in de loop van de dag.
Soms kan een aanvaring met een of andere instantie oorzaak zijn van een uren durende staat van opwinding waarvan mijn omgeving ook niet vrolijk wordt. Zij moeten dan tot in het oneindige mijn frustraties aanhoren, totdat ik er zelf ziek van wordt. Dan is het maar beter als ik alleen thuis ben en alleen Sheriff of de kat getuige is van mijn tirade.
Het voordeel van een huisdier is dat ze je zonder (zichtbaar) oordeel gewoon aanhoren, nooit tegen je ingaan en niet chagrijnig worden van je gezeur.

Maar het ergste is het als mijn slecht humeur veroorzaakt wordt door verdriet. Zo'n gevoel alsof je de hele dag wel zou willen janken. Soms weet je niet eens waarom. Soms wel.
Vandaag is zo'n dag. Bah! Een knoop in mijn maag en de tranen hoog. Ik denk dat ik de koektrommel maar eens leeg ga eten en wensen dat deze dag snel voorbij gaat.
Hopelijk morgen beter.....

Liefs,

Nic.

« Terug naar overzicht