Plagen

We hebben een etentje. Allemaal bekenden. Bij binnenkomst wordt er wat afgezoend en handen gedrukt. Enthousiasme verspreid zich als een virus. Het veroorzaakt lachsalvo’s en grijnslachen en dan neem je nog maar eens een slok van je bier of wijn.

De organisator, in mooie rode trui, zit schuin tegenover me. In druk gesprek gewikkeld met de dame naast hem. Hij vraagt haar hoe het gaat, hoor ik, en dan wil hij wel het naadje van de kous weten, met minder neemt hij geen genoegen.

Er komt een keurig in het zwart geklede dienster voorbij met een blad vol glazen. Pas als zijn andere buurvrouw aan hem begint te schudden, lukt het hem zich los te rukken van zijn verhoor. Hij had bier besteld. De dienster zet het glimlachend voor hem op tafel. Als zijn derdegraads verhoor is afgelopen vraagt hij nonchalant hoeveel de stand is van een belangrijke voetbalwedstrijd. Twee mensen beginnen ijverig te zoeken op hun mobiel maar kunnen het zo gauw niet vinden. Dat valt me toch van jullie tegen, plaagt hij. Doe het dan zelf, zeg ik uitdagend. Hij heft zijn handen: zo moeilijk is het toch niet? En dan pakt hij zijn telefoon om een paar foto’s te maken. Als hij de resultaten laat zien klinken er bezwaren en vliegen er gilletjes over en weer aan tafel: ik zie er niet uit! dat moet over, waarom zeg je niet dat je een foto maakt?

Hij hoort het grijnslachend aan. Hij houdt ervan de boel op stang te jagen. Nu maakt de overkant foto’s van hem. Wacht even, roept hij, dan moet wel eerst mijn leesbril af. Nu kijken we hem grijnslachend aan. Nee hoor, deze gaan zo op facebook, kunnen wij ook eens lachen. En dan komt de soep en is iedereen plotseling stil. Maar na de soep begint alles weer overnieuw. Nu is de mevrouw aan het eind van de tafel aan de beurt voor een verhoor. We horen een lachsalvo als er een ad rem antwoord volgt. Kijk, daar doet hij het voor: gezelligheid en wat humor. En als het saai wordt weet hij precies hoe hij de boel weer moet opstoken. Het is me een baasje. Maar eerlijk is eerlijk, het was allemaal goed georganiseerd. Er zijn er heel wat gekomen. De rond flitsende humor is van een mild gehalte, de uren vliegen voorbij. Soms moet het personeel flink puzzelen: welke bestelling hoort bij wie, maar ze komen eruit.

Alles met elkaar levert dit een onvergetelijke avond op waarin die man in zijn rode trui het vergund wordt te blijven zeuren als hij echt precies wil weten hoe het zit. Dat verander je toch niet meer.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht