Prijsvraag inzending door Karola Wijngaarden-Bürcks (nr 4)

Vertwijfeld kijkt Marc van de boardingpas naar het bord boven zijn hoofd.

“KL-517 now boarding”leest hij.

Het flitst door zijn hoofd:”Wat nu?“

Zijn bagage is al in het vliegtuig, het kostbare kleine pakje goed weggestopt.

Dag was zo goed begonnen, hij was op tijd klaar in zijn kantoor en op weg naar de luchthaven waren er geen files. Normaal deed hij er altijd veel langer over.

Al met al was hij ruim een uur te vroeg. Hij had op zijn kantoor al ingecheckt via internet, dus hier op de luchthaven hoefde hij allen maar zijn bagage af te geven bij de drop-off balie.

Alle tijd voor een kopje koffie, hij had er echt trek in.

Het was druk in de koffiecorner, maar hij vond gelukkig nog een vrij tafeltje.
Genietend van zijn koffie keek hij om zich heen. Zijn blik viel op een klein meisje met een grote beker Cola in haar hand. Ze keek zoekend om zich heen, er was nergens meer een plekje te vinden.

Ze keek naar de legen stoel aan zijn tafeltje, maar durfde kennelijk niet te vragen of zij er kon zitten.

“He, jongedame, niet zo verlegen, ik bijt je niet. Kom maar gerust hier zitten, plaats genoeg.” zei hij tegen haar toen ze langs zijn tafeltje kwam.

Met een brede glimlach op haar gezichtje zette ze zich bij hem.

“Dank u wel mijnheer”zei ze zachtjes.

“Vertel eens, wat doet een klein meisje zoals jij helemaal alleen hier op de luchthaven?”

Heel verontwaardigd keek ze hem aan,”ik ben helemaal niet klein, ik ben al 11 jaar.”

Hij begon te lachen,”Tja dat verandert de zaak natuurlijk, maar hoe komt het dat je hier helemaal alleen bent?”

“Ik ben hier om mijn vader af te halen, hij komt straks hier aan uit New York. Hij is chef-kok op een grote cruiseboot. Hij is afgelost om met Kerstmis thuis te zijn. Hij is bijna nooit thuis met Kerstmis.

Ik verheug me er zo op, het wordt vast een geweldig Kerstfeest dit jaar.”

Hij had haar onderzoekend aangekeken,”Je hebt me nog niet verteld waarom je hier alleen bent, vind je moeder dat wel goed?”

Het meisje kreeg een hoogrode kleur op haar gezicht,” Mijn moeder weet niet dat ik hier ben.
Ze wilde papa afhalen, maar dat kon niet omdat mijn broertje Yoran een beetje ziek is. Ik vroeg haar of ik dan alleen mocht maar ze zei, geen sprake van Verena, papa kan de weg alleen wel vinden. Ik heb toe stiekem mijn spaarpot leeggemaakt en heb tegen mijn moeder gezegd dat ik kerstkadootjes ging kopen. Van het geld heb ik een treinkaartje gekocht en nu ben ik hier en wacht op mijn vader.”

“Zo, zo, dat is een heel verhaal, als je nu maar geen straf krijgt als je weer thuiskomt.”

Verena had driftig met haar hoofd geschud.”Niks hoor, als papa thuis is denkt mama nergens meer aan. Alleen is het jammer, dat ik nu geen geld meer heb om kadootjes voor mama,papa en Yoran te kopen.”

“Dat geeft niets, je maakt maar een mooie tekening, dat vinden papa en mama vast veel mooier.”

'Mijnheer, hoe laat vertrekt uw vliegtuig.”vroeg Verena opeens.

Marc keek op zijn horloge,”Sh..... ik kom te laat, ik moet naar vertrekhal D en dat is nog een heel eind. Dag Verena, het was erg gezellig om met je te praten..Vrolijke kerstfeest!”

Daar staat hij nu.... KL-517 boarding now... in de haast heeft hij zijn handbagage in het restaurant laten staan. Al zij papieren zitten er in. Zonder paspoort komt hij het vliegtuig niet in. Terug lopen naar het restaurant heeft geen zin. Het is ook nog maar de vraag of zijn tas er nog staat.

“Hier volgt een mededeling bestemt voor de heer Marc Kleinsma.

U wordt verzocht om naar vertrekhal D te gaan. Er staat daar iemand op u te wachten.”

Marc luistert verbaast, wie kan er nu op hem staan te wachten?

Zo snel hij kan loopt hij naar de vertrekhal. Wat schetst zijn verbazing, daar staat dat kleine meisje Verena met een brede grijns op haar gezicht.

“Als u blieft, hier is uw tas, die heeft u vast wel nodig.”

Marc is sprakeloos, hij stamelt...”jeetje Verena, wat goed van je.

Ik weet niet hoe ik je moet bedanken.”

“U hoeft mij niet te bedanken, we staan quitte. U heeft mij geholpen in het restaurant en nu was het mijn beurt.”

'Hier pak aan, dat is voor jou. Kun je toch noch kerstkadootjes kopen,”zegt Marc en steekt haar een briefje van € 20 toe.

Voordat Verena wat kan zeggen is hij al door de poort van de douane .

Nog net op tijd stapt hij in het vliegtuig.

Met een zucht laat hij zich in zijn stoel vallen.

De vakantie kan beginnen!

Op een halve dag vliegen bij Marc vandaan kijkt Anita op haar horloge. Het vliegtuig kan elk moment opstijgen.

Ze glimlacht”Met kerst zal hij hier zijn, alle ingrediënten voor de kerstmaaltijd heb ik al in huis.”

Vanmorgen, op de markt heeft ze een paar kilo bijzonder mooie courgettes kunnen bemachtigen. Marc had haar gevraagd om voor het kerstdiner de soep te maken die zijn moeder altijd maakte toen hij nog thuis woonde.

Hij had het speciale recept voor haar opgeschreven.

“Het recept, waar heeft ze het gelaten? Vanmorgen heeft ze er nog naar gekeken omdat ze er zeker van wilde zijn, dat ze er alles voor in huis had.”

Anita zoekt wanhopig in alle laden en kasten. Ze bladert al haar kookboeken door. Misschien heeft ze het ergens tussengestopt.

Ze denkt na, wat heeft ze met dat blaadje papier gedaan.....

Opeens schiet haar te binnen, dat ze het in de broekzak van haar spijkerbroek heeft gestopt.

Waar is die broek nu? Ze heeft zich vanmiddag verkleed.

“O nee, ze heeft de broek in de wasmachine gedaan zonder eerst de zakken na te kijken.“

Nu zit de broek in de droogtrommel.

Moedeloos haalt ze de broek eruit, ze voelde in de broekzak, net wat ze al had gedacht het papiertje kwam er half verpulverd uit.

Wat nu?

“Jennifer, ik ga Jennifer bellen. Die weet altijd overal raad op.”

Zo gezegd, zo gedaan. Ze vertelde de hele ellende aan haar vriendin.
Jennifer was even stil aan de andere kant van de lijn, toen zei ze:”Het is heel toevallig, vanmorgen toen ik nog even mijn E-mail heb nagekeken, zag ik dat er een nieuw recept stond op de site van
“Kook jij” Het was een recept voor courgettesoep. Ik ga wel even kijken en stuur het je op.”

Opgelucht drinkt Anita een kopje koffie en zet haar Computer aan.

De E-mail van Jennifer is er gelukkig al.

Ze print het vlug uit en bergt het op een veilige plaats in de keuken op.

Het kerstdiner is een geweldig succes, Marc zegt:”Dat is lang geleden, dat ik mijn moeders heerlijke courgettesoep heb gegeten.

Anita krijgt een kleur, :”Ik moet je wat bekennen, dit is niet het recept dat je mij hebt geven, ik ben het kwijtgeraakt.”

Ze vertelt het hele verhaal aan Marc.

Die begint onbedaarlijk te lachen: “ik denk, dat het wel het recept is, want ik heb het ingestuurd naar “Kook jij”, ik vind dat een hele leuke site, je kunt daar verrukkelijke recepten vinden. Je zou er ook een op moeten kijken.”

“Dat zal ik echt eens doen.” zegt Anita lachend.

Ze schenkt een glas champagne in, ze proosten met elkaar en zeggen: “Eind goed, al goed.”

Karola Wijngaarden-Bürcks



Mede mogelijk gemaakt door Food & Fun

« Terug naar overzicht