Rooie deel 2 (of eigenlijk 1)

Lieve vriendin,

Tja, dat rode monstertje.
Maarre, Nic, 80 km per uur? Lijkt je dat niet een beetje overdreven?

Je bent nog een detail vergeten over onze spectaculaire trip naar Amsterdam.

Eenmaal op weg, ruilden we snel van plek, want ik wilde altijd graag achter het stuur op jouw scheurijzertje. Ik was nog geen zestien, maar wat kon ons dat schelen?

In die tijd deden we (bijna) alles wat verboden was en dat was er één van.

De reis begon een beetje druilerig en de herfst was een beetje op gang gekomen.

Vaag hoorde ik iets rammelen, maar jij zei: “Niet op letten, rooie maakt wel vaker rare geluidjes”.

Daar was ik dus niet zo gerust op, en probeerde de herkomst daarvan te ontdekken.

Ik tuurde naar beneden, en ja hoor, zag daar een boutje dat zich wanhopig probeerde los te wurmen uit het blok. Dit was niet ok, vond ik, en remde uit alle macht.

Dat bleek dus achteraf niet zo'n goede actie met al die glibber-natte bladeren op de weg.

Daar gingen we! Jij maakte een prachtige snoekduik en ik belandde met brommer en al een paar meter verder op in de berm.

Het bleef even heel stil en toen hoorde ik een wel heel vreemd geluid.

Jij produceerde iets wat leek op een bries of snik. Dat was dus het begin van een schaterbui, je was niet te stuiten.

Terwijl ik m'n best deed om mijn tranen in te houden vanwege de pijn, pieste jij zowat in je broek van het lachen. Tja, ik kon niet veel meer doen dan met je mee te schateren.

Terwijl wij daar nog steeds lagen kwam er een oud vrouwtje naar ons toe om te vragen of het goed ging met ons.

Inmiddels had ik me onder de brommer uitgewurmd en zag een griezelig bloedende knie. Au, dat deed zeer!

Het lieve vrouwtje raapte ons min of meer op van straat en nodigde ons uit in haar huis om bij te komen bij een kop koffie met zelf gemaakte appeltaart. Ook verzorgde ze mijn knie met ontsmettingsmiddel en gaasjes.

Jammer eigenlijk, dat we naderhand niet een keer terug gegaan zijn om haar nogmaals te bedanken.

Maar; wat nu te doen? Terug naar huis was geen optie, vonden wij. Gelukkig hadden we een verschoning bij ons voor dat weekeinde. Even ander broekkie an en hup, de reis vervolgen. Wel ging ik dit keer maar achterop.

Dat vervloekte boutje hadden we inmiddels weer teruggezet waar die thuishoorde en goed vastgedraaid.

Tja, en later kwamen we dus op de snelweg terecht..............

Gelukkig stond er, eenmaal bij tante aangekomen, een waar feestmaal voor ons klaar!!
Met die solex van mij hadden we dat allemaal niet meegemaakt, haha!

En dat tochtje? Ik zeg: “ We gaan ervoor!!”

Dikke kus,

An.

« Terug naar overzicht