Stoere dame

Hoi vriendinnetje “op de mooie Veluwe”,

Mijn “allerlekkerste” broodje shoarma heb ik gegeten op de markt in Amersfoort.
Daar stond toen een alleraardigste Turkse meneer de broodjes te verkopen. Vers van de pers! (Nou ja, rol dan) Tegenwoordig loop ik er niet meer zo warm voor, geef mij maar zo'n overheerlijke Tommie-burger! Tussen een broodje of bij de barbecue.Altijd smullen, jammie!

Eigenlijk wilde ik het brommer (of motor) verhaal afsluiten, maar ik moet mijn laatste avontuur toch echt even kwijt. Het zou jammer zijn om dit niet te delen met alle fans van KookJij, die zo meegeleefd hebben.

Het was dus van de week zover! Mijn plopperdeplop was klaar om opgehaald te worden. Het avontuur kon beginnen. Wel vond ik het voor de eerste keer best een behoorlijk eind om weer te starten, na wat jaren niet gereden te hebben. Maar zoonlief vond het geen probleem om hem naar huis te rijden.

Met de auto heen, hij op de motor terug en ik erachteraan. Vroeg wel voorzichtig of we binnendoor konden, want zoals je weet, krijg ik altijd klutsende knieën als ik de snelweg op moet. Die kettingbotsing in 2006 heeft me geen goed gedaan, helaas.
Maar dat vond hij dus geen goed plan; dan deden we er twee keer zo lang over. Oké, dacht ik; dan mot dat maar. Ik kan altijd nog de eerste de beste afslag nemen, maar dat was gelukkig niet nodig.

Appeltje, eitje. (Weer een trauma minder.)

Eenmaal thuis aangekomen, hees ik me in leren jas en met helm onder m'n arm wilde ik de stoere Kawa starten om toch nog een tourtje te kunnen maken samen met zoon. Daar had ik me zo op verheugd! Nou, nada dus! Totaal geen sjoege gaf deze dame. (de Kawa)
Goed, dan maar aanlopen, en dat lukte. Maar het volgende punt was dat we wilden tanken, voor de zekerheid. Maar ja, dan moet hij wel weer uit.
Toch maar proberen, contact uit, even wachten, en ja hoor! Ze had er zin in!
Vroem, vroem, naar het tankstation en dan weer verder. Nou, je raadt het zeker al: nul komma nul.

Wat te doen? Gelukkig hebben we de ANWB nog, wat een helden! Een aardige man heeft zeker een uur z'n best gedaan om het geval aan de praat te krijgen, maar ook hij kon haar niet meer tot leven wekken.

We moesten maar even wachten op de takelwagen en die zou haar dan weer retour afzender brengen.

En zo geschiedde.

Inmiddels hadden we behoorlijk trek gekregen, dus hebben we ons tegoedgedaan aan een broodje bamischijf. Jammer hoor, want thuis stond er een heerlijke ovenschotel te wachten, maar daar was het nu wat laat voor.

Dus mijn eerste motoravontuur sinds lange tijd duurde welgeteld 10 minuten, haha! Wat een sof, hè?

Knuffel van je vriendinnetje.

« Terug naar overzicht