’t Is me er eendje

Hoi An,

Ja katten, ze zijn heel bijzonder. Ik ben niet zo’n specifiek kattenmens. Ik vind eigenlijk alle dieren leuk. In allerlei soorten hebben ze deel uitgemaakt van ons leven. Katten, honden, paarden, kippen. Zelfs een paar tamme ratten. En eendenbaby’s, die onder het gaas van de buren doorgekropen waren. Die buren hadden een eendenfokkerij. Als de kleine eendjes groot genoeg waren, werden ze in een grote vrachtwagen afgevoerd naar de slachterij. Toen mijn (toen nog) kleine dochters daar achter kwamen, mocht er geen een gedeserteerd eendje meer terug. Eenmaal aangekomen op ons erf, betekende dat hun vrijheid. Ik verdenk de dames er zelfs van dat ze met hun korte armpjes onder het gaas door probeerden eendjes te vangen. Er werd zelfs een vijvertje voor ze gegraven in de tuin. En ik zie die meiden nog in bad zitten met hun vers geredde eendenkuiken. Die moest mee in bad, want ja, wie heeft er nu een echt levende badeend? Ze keken zo smekend dat ik maar toegaf. Het was ook best grappig. Ik heb ze nog nooit zo snel het bad weer uit zien springen….. Eendje poepte het hele bad vol…..

Maar ja, kleine eendenkuikens worden snel groot. En de zelf gegraven vijver al snel te klein. Gelukkig was de gemeentelijke waterplas dichtbij, dus moesten de uitgegroeide exemplaren daarheen verhuizen.

Je begrijpt dat dat een heel drama was. Want elk afscheid is moeilijk, ook al verhuisden ze naar een voor eenden ideale plek, niet verder dan tweehonderd meter vanaf ons huis.
Ik was dan ook best blij dat de buren, die al wat op leeftijd waren, al snel nadat wij naast hen waren komen wonen, besloten stoppen met hun bedrijf. Dat scheelde mij een hoop werk en de meisjes veel verdriet. Want steeds maar weer afscheid nemen van een dierenvriendje is echt niet leuk….

Dikke kus,

Nic

(Had jij niet zo’n lekker recept van eend in de tajine??)

« Terug naar overzicht