Vrijheid, blijheid

“Wat een heerlijk plekje”, “wat een geweldig uitzicht”, “wat een heerlijke stilte”, “Ik wou dat ik zo vrij woonde”, “heerlijk, die ruimte”. Zolang als ik hier woon hoor ik het. En het is ook zo, ik woon op een uniek stekkie. Met heel veel ruimte, heerlijke stilte en een prachtig uitzicht. Mijn kleine landgoed is echt een prachtig plekje.
Maar toch, als je hier niet woont lijkt het natuurlijk ook supermooi om hier te kunnen wonen. Ik heb er enorm van genoten, heus waar. Maar nu is het genoeg. Als je elke dag hetzelfde uitzicht hebt, ook al is het nog zo mooi, dan kijk je daar niet meer zo naar. Het is gewoon geworden. En de vreemde beslissingen om in deze mooie landelijke omgeving overal huizen te gaan bouwen doet geen goed aan mijn unieke uitzicht. Ineens kijk ik in de verte naar een rijtje huizen en een paar enorme villa’s. Ze staan weliswaar nog een heel eind weg, maar wie weet wat ze straks nog meer van plan zijn te gaan bouwen. Omdat mijn meiden zo langzamerhand uitvliegen staat Maeyke, sinds het vertrek van haar maatjes, alleen in de wei. En ook al staan de koeien van de buurman vlak naast haar en kletst ze heel wat af met de merrie met veulen van een andere buurman, in de winter staat ze er weer alleen. Paarden houden daar niet van, die horen in een kudde.

Aan stilte wen je, maar aan geluid ook. Hiervoor woonde ik vlakbij een spoorlijn, waar je de trein echt niet meer langs hoorde razen.

En vrijheid? Ja natuurlijk, ik heb van niemand last en niemand van mij. Maar het onderhoud van al mijn heerlijke ruimte kost veel tijd en energie als je tenminste al het groen rondom een beetje in toom wilt houden. Als je niet woont zoals ik, lijkt het prachtig, maar iedereen die wel woont zoals ik kent ook de keerzijde en de prijs van al die ogenschijnlijke vrijheid.

Het besluit is dus gevallen: we gaan verhuizen. De makelaar is geweest, de foto’s zijn gemaakt en binnenkort staat mijn lieve landgoed op Funda. Op zoek naar een nieuwe vrijheid. Waar dat zal zijn? Ik heb nog geen idee. Eigenlijk vind ik een stadswoning als alternatief best aardig. Met een piepklein tuintje, waar precies mijn enorme tuintafel in past. En de barbecue. Want dat wil ik natuurlijk niet missen, gezellig buiten eten, met z’n allen om de tafel. Nu nog even hier en straks ook op onze nieuwe plek. Waar dat ook moge zijn. Misschien alleen met een terras, dat is voldoende toch?

Want vrijheid? Ach, dat zit niet in de plek waar je woont. Vrijheid zit tussen je oren en in je hart!

« Terug naar overzicht