Wanneer men tekent van buiten en van binnen, dan moet moet men zich bezinnen.

Voor de zoveelste keer sta ik in de lift op weg naar kamer 324 in het ziekenhuis. Mijn beste vriend, mijn zwager verblijft daar tijdelijk.

Tegenover mij zie ik een vrouw met enorme wallen en een vermoeide uitstraling.

Die vrouw dat ben ik.

Veel te veel licht en een enorme spiegel confronteren me met dat feit. Voor zover de buitenkant.

De binnenkant is erger. Daar huist de laatste tijd een lelijk beest. Tot die conclusie kom ik later op de dag.

Na het bezoek plof ik op de stoel achter de pc (vreemde uitdrukking, wanneer je erachter gaat zitten gebeurt er niet veel.) en open mijn mailbox. Zoonlief heeft een verzoek of ik een adressenlijst wil importeren in een bepaald bestand. Ingewikkeld, denk ik, dat komt later wel. De volgende mail is van een kennis en gaat over een mantra die ik beslist moet lezen. Er begint al iets te jeuken. Dat soort doorstuur-mails open ik liever niet, je loopt het risico om veel spam binnen te krijgen.

Toch lees ik hem even snel door en ja hoor, onderaan staat dat je 'm aan minstens 10 mensen moet doorsturen. Anders word je niet gelukkig. Nou ja! Weg ermee!

Dochter stuurt een mail dat ze vindt dat ik er even niet voor haar ben terwijl ze me nu zo nodig heeft.

Meisje, typ ik, ik zorg al 26 jaar met veel liefde voor je, maar ik heb nu zelf van alles aan mijn hoofd. Ik druk op verzend en heb al spijt.

Mijn echtgenoot komt thuis en ik besluit zijn hulp in te roepen wat betreft de te importeren adressenlijst. Hij komt achter me staan en begint op allerlei toetsen te drukken. Er verdwijnen kolommen, regels verschuiven en nog meer duistere zaken gebeuren er op het scherm.

Nu kom ik pas echt tot het kookpunt en gil: “Sta niet zo in m'n nek te hijgen en ga alsjeblieft weg!”

Zo verstandig als hij is zegt hij dat hij even bij zijn moeder langs gaat.

Opgeruimd staat netjes, denk ik.

Dit is niet goed en ik besluit me te vermannen. Met een klap sluit ik mijn laptop en zet 'm uit het zicht.

Een goed en lekker maal klaarmaken voor manlief lijkt me wel op zijn plaats, dit was niet erg aardig. Had hij niet verdient. Al snel sta ik al neuriënd te bakken en roeren, dit gaat goed komen. De liefde van de man gaat toch door de maag, nietwaar?

Weer wat later zit ik met een tevreden gevoel op de bank met een kop hete thee. Ik heb nog iets recht te zetten en pak de telefoon, toets het nummer van dochterlief in en wacht.

« Terug naar overzicht