Zo oud als de weg naar Rome

Lieve vriendin,

Ouder worden, het is soms raar.
Of toch niet; het is al zo oud als de weg naar Rome.

Toen ik nog een kind was, wilde ik niets liever. In mijn ogen waren mijn broers al stokoud, en dat wilde ik ook zijn. Dan had je tenminste privileges; als jong meisje mocht je maar niks.
Toen ik er op tien-jarige leeftijd nog een schreeuwlelijk broertje bij kreeg, vond ik mezelf er al bij gaan horen.
Dan komen er de mijlpalen: zestien jaar, de eerste brommer; achttien jaar, de eerste rijlessen.
Trouwen, kindertjes krijgen......
Alles en iedereen om je heen ouderd gezellig mee, dus dat valt niet op.

Tot er een moment komt dat mensen die je dierbaar zijn komen te overlijden. Dan weet je dat de tijd niet stil heeft gestaan.
Wij mogen ons gelukkig prijzen dat er nog veel oudjes meedoen in onze omgeving.
Zo hebben we afgelopen zondag de verjaardag van schoonma gevierd die de respectabele leeftijd heeft bereikt van negentig jaar. Ze heeft daar volop van genoten, en dat is een groot goed.

Nu hoor je mij niet klagen, maar vanaf het moment dat ik die rotsmak maakte, voel ik me soms niet zo heel piep meer.
Ik, die voor niets en niemand bang was, moest toch weer even ernstig aan het werk met het lijf.
Autorijden? Eng! Fietsen? Stel dat ik omdonder en weer wat breek?
Gelukkig heb ik ook dat weer overwonnen en gaan we positief het ouder-worden tijdperk in.

Trouwens, over Rome gesproken; we zijn beiden net thuis van onze vakanties.....daar ben ik nog niet geweest, jij?

Doen? Ik ben gek op pasta's!

Dikke zoen,

An.

« Terug naar overzicht