Zoete lieve Gerritje

Nou, Gerritje heeft het wel geweten, dat wij er waren.
Jammer dat we niet alle 4 in dezelfde trein er naartoe konden reizen, anders hadden we nog luidkeels gezongen van : "Dat gaat naar Den Bosch toe, zoete lieve Gerritje......".
Maar dan waren we misschien wel uit de trein gezet. En dan de krantenkoppen: "VIER RUSTVERSTORENDE DAMES VAN KOOKJIJ UIT TREIN GEZET". Toch maar niet dus.

Maar laat me bij het begin beginnen. Het begin....??
Wanneer was dat? Precies weet ik het niet meer, enkele jaren geleden, geloof ik.
Vier fervente "amateurkokkinnen" die hun lievelingsrecepten opstuurden naar de leukste, gezelligste kooksite van Nederland en België. Juist ja......Kookjij.nl.
We reageerden op elkaars recepten, daarna werden we "vriendinnen" op Facebook en het leek alsof we elkaar al jaren kenden. Maar we hadden mekaar nog steeds niet ontmoet.
Dat werd dus tijd.
Toen brak arme Anna haar heup, Gea werd aan haar knie geopereerd en Hilde aan haar hand.
Ontmoeting uitgesteld, maar eindelijk.......eindelijk......op 24 oktober jl. spraken we af in Den Bosch.
3 van ons zouden uit verschillende windhoeken met de trein reizen en Hilde, met de auto, helemaal uit België.
Ontmoetingsplaats Café Restaurant 't Gerucht aan het Stationsplein.
En Den Bosch had zich voorbereid op onze komst: het was de zonnigste dag van die week, een zomerse dag, overal stampvolle terrassen en blije gezichten. En laat nou toevallig nét toen ik als eerste arriveerde, één tafeltje vrij komen op het terras.
Gauw gaan zitten en 3 stoelen erbij trekken. Nu maar wachten op de rest. Spannend hoor.....zou het tussen ons 4en klikken?

"Nee maar, dát moet Gea zijn", dacht ik. Precies haar foto op FaceBook.
Zwaaien, zwaaien, kus, kus, fijn je eindelijk te ontmoeten, meid.
Kopje koffie en.....daar was ze al, Hilde, onze vriendin uit den Belgiek. Kus, kus, wat fijn je te zien.
Eindelijk kwam ook Anna aan. De pechvogel had gedeeltelijk met de bus gemoeten omdat de trein niet naar Utrecht reed die dag.
Kopje koffie, nog een bakkie, kletsen, kletsen, lachen, lachen.

Onze maag begon wat te protesteren, dus naar het centrum slenteren om te gaan lunchen.
"Kom, we gaan naar de Lepelstraat aan de Dieze. Aan beide kanten van de straat heb je restaurants en het is daar altijd gezellig", zei ik.
Gelijk had ik. Het was zó druk dat álles, maar dan ook álles bezet was. Jammer, toch maar verder kijken, dan?
"Willen jullie deze tafel, dames?" vroeg een aardig echtpaar, "we gaan net weg".
Ik zei toch dat Den Bosch zich voorbereid had op onze komst? Een tafeltje naast de Dieze, in het zonnetje, een lekker glaasje wijn en een heerlijke omelet met champignons en kaas en een panini.
Nóg een glaasje wijn en onze dag kon niet meer stuk.
"Even een foto maken", zei Hilde. Nét toen ze klaar stond met de camera in schietpositie, kwam er een jongeman aangefietst, stapte af en bood aan de foto te maken zodat we alle vier erop zouden staan.
Aardig en vriendelijk zijn ze, de Bosschenaren. Inderdaad zoete, lieve Gerritje.

Op naar de Markt daarna. Gevieren liepen we kletsend langs enkele winkels. "Heeft één van jullie een speld?", werd er gevraagd. Een speld....? Een speld...?
En toen zag ik het waarom. Bij één van de winkels hadden ze langs de deurposten grote trossen kleine en grote ballonnen gehangen. Nee toch....dát gaat ze toch niet doen?.....Of toch wel?
Jawel hoor, Anna zou Anna niet zijn als ze niet een ballon door zou prikken. En natuurlijk de grootste. PANG....
"Anna, toch. Je hoort niet bij ons, hoor", plaagden we. Waarop, alweer een jongeman, die vóór ons liep en alles gevolgd had, zich omdraaide en hardop zei: " Met z'n vieren lekker op stap, dames?". Grappig zijn ze ook, de Bosschenaren.

De Markt, weer één en al cafés en gezellig druk. We boften weer, nog één tafeltje vrij.
"Voor mij geen wijn meer, ik kan niet zó goed tegen alcohol. Straks val ik in slaap in de trein en rij ik mijn station voorbij. En mijn man maar wachten daar", zei ik toen de ober onze bestelling kwam opnemen. "Geef me maar een lekkere, warme chocomel".
"Met rum, met rum", riepen de anderen. En de ober speelde het spelletje mee, zette een beker warme chocomel voor mijn neus en zei hardop: "Warme chocolademelk mét rum voor mevrouw".
Lollig zijn ze ook, de Bosschenaren.

Gea vergat dat ze niet té lang zou blijven en Hilde dat ze vóór het donker in België wilde zijn.
De ober bleef maar komen met zijn: "Drie roseetjes en een warme chocomel mét rum".
Anna probeerde ons te leren fluiten, je weet wel, heel schel,met 2 vingers in je mond. Dat mislukte jammer genoeg, wij konden het niet.
Langzamerhand werd het tijd om naar het station te lopen.
Op de brug bij de Dommel stonden twee mannen met een statief en fototoestel. Of de dames wilden poseren? Dat wilden de giebelende dames wel. We dienden als voorgrond voor het een of ander monument dat ze op de foto wilden.
Kunstzinnig zijn ze ook, de Bosschenaren.

Maar je kunt niet naar Den Bosch zonder een Bossche Bol gekocht te hebben bij Jan de Groot.
Want de Bossche Bol van Jan de Groot is landelijk beroemd, die móet je geproefd hebben en manlief zou zo'n bol zeer waarderen.
Bij het station scheidden onze wegen. Wat een heerlijke topdag was dat.
Thuis elkaar nog gesmst. Alleen pechvogel Anna had vertraging. Maar, zei ze, lopen duurt langer.

Zoete, lieve Gerritje, bedankt voor de gastvrijheid en vriendelijkheid. We hebben ons heerlijk vermaakt.
Bedankt Musketiers Anna, Gea en Hilde.
Volgende keer Antwerpen, dames? Gezellig.

Liefs,

Flavia.

« Terug naar overzicht