Zomaar

Ik sta in de rij voor de kassa en er knabbelt iets aan de rand van mijn bewustzijn. Ik let er niet zo op. Ik heb meer aandacht voor het geluid uit een kinderwagen achter me. Ik kijk om. Er staat een zeer oude mevrouw achter me. Zij draait zich ook om. Samen kijken we naar het kind in de kinderwagen. Het is vertederend.

Ze heeft geen kleinkinderen, zegt ze, want ze heeft geen kinderen gehad. Heeft u kleinkinderen, vraagt ze. Ik glimlach. Ja mevrouw.

Ach, zegt ze berustend. Je moet er maar wat van maken.

Het knabbelt verder in mijn hoofd. En zo kom ik nadenkend buiten. Ik zie een lege winkel waar bouwlieden bezig zijn met het interieur, in een grote bak buiten ligt puin. Wat verderop zie ik vier kerels op een rij in hun rolstoel. Ze kijken naar het publiek dat loopt door de straat. Het is een doodgewone dag.

Het knabbelt nog steeds in mijn hoofd, het wil dringend iets zeggen: dat ik leef, beweeg, adem haal, dat alles gewoon werkt. Dat dit de werkelijkheid is vol mensen, beweging, moeten en willen, met alles wat je maar kunt verzinnen wat ermee gepaard gaat.

Ik ga zitten op een bank. Ja, zeg ik tegen dat geknabbel: ik weet het. Ja, ik ben er dankbaar voor, elke dag ja, ik leef in dat besef. Het is net een gebed of meditatie. Wees je bewust van alles, zet je mooiste glimlach op, je beste beentje voor, doe een goede daad!

Het geknabbel glimlacht, maar trekt nog steeds de aandacht. O ja, zeg ik, dat is waar ook. Ik ga zitten op een bank, pak een stuk papier en schrijf wat woorden neer. Zomaar. Want er heerst er een blijmoedig gevoel in mijn geest dat me duidelijk maakt dat het elke dag nieuwjaar, kerst of je verjaardag moet zijn. Ik voel dat geknabbel nog steeds en denk weer aan de zeer oude mevrouw achter mij in de rij voor de kassa. Wat mag ik toch dankbaar zijn. In dat besef sta ik op van de bank en omarm de wereld, blij met alles en iedereen en niet alleen omdat het kerst is. Gewoon, zomaar.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht