Loempia

Hij staat bij de loempiatent op de markt en heeft net zijn loempia gekregen. Het meisje glimlacht vriendelijk en geeft hem het wisselgeld. ‘Is ze niet aardig?’ fluistert hij tegen me.

Hij ziet er heel gewoon uit, wat rimpels in zijn gezicht die getuigen van een heftig leven, maar zijn ogen staan vriendelijk en om zijn mond ligt een verzaligd glimlachje. ‘Eh ja,’ beaam ik met volle mond. ‘Meneer!’ begint hij indringend en hij buigt zich naar me over: ‘Dáár doe ik het voor!’ Als ik hem desondanks niet begrijpend aankijk vult hij aan: ‘Voor die glimlach van haar!’ Ik kijk naar de blonde loempiaverkoopster. Een gewoon aardig meisje dat ik wel vaker heb gezien. Ze glimlacht vriendelijk naar iedereen die ze een loempia verkoopt. ‘Dat méént ze,’ houdt hij vol. ‘Zo is ze! Daarom kom ik hier...’ ‘Oh,’ weet ik niets beters. ‘Ja ja...’ ‘Ze hebben wel lekkere loempia’s...’ hij kijkt schichtig van links naar rechts en dan weer naar mij: ‘maar het gaat me om haar glimlach...’ ‘Ze is erg aardig,’ geef ik toe. ‘Ik ben verliefd!’ Ik kijk hem verbaasd aan met volle mond.

Dit is een hoogst eigenaardige situatie. ‘Maar ik durf het haar niet zeggen!’ ‘Nee nee,’ zeg ik begrijpend. ‘Want ik kon haar vader wel zijn,’ zegt hij met berusting in zijn stem. ‘Maar toch ben ik waanzinnig verliefd!’ ‘Tja,’ zeg ik en betreur het ontbreken van enige gevatheid. Hij kijkt me aan. In zijn ogen brandt vuur. ‘Volgende week sta ik hier weer. En dan wacht ik tot zij vrij is en dan vraag ik háár om een loempia.’ ‘Ja ja,’ mompel ik. ‘En dan glimlacht ze weer,’ zegt hij. ‘Ik weet wel dat ze tegen iedereen vriendelijk is, maar dan is het net of die glimlach alleen voor mij bestemd is.’

Veel later, als ik rondzwerf tussen de kramen, denk ik nog na over die uitspraak.’

Cor Snijders

« Terug naar overzicht