Mosselen

Op de markt stond een prachtig opgetuigde kraam erg Zeeuws te zijn met twee frisse jongens en meiden in klederdracht die druk bezig waren de Zeeuwse specialiteit uit te delen aan iedereen die maar wilde. Mosselen, brrrr….. dacht ik met visioenen van slakachtige wezens, opgesloten in harde schelpen, die je dan in heet water stopt en dan…. Brrrr….

Maar het versierde meisje dat me zo’n hagelwit plastic bakje aanbood, waarin de te pellen schelpen lagen, was zo overtuigd van smaak en kwaliteit en zo buitengewoon vriendelijk dat ik alleen al voor haar ogen viel en enigszins aarzelend dat bakje aannam. ‘Lust je dat?’ vroeg mijn vrouw. Er klonk onvervalste walging in haar stem. ‘Nee,’ zei ik zacht, want ik begreep de walging, maar dat mocht het meisje beslist niet horen. ‘Ga je dat eten?’ vroeg ze verbaasd. En daar stond ik met dat hagelwitte bakje, keek naar de keurige, sappige mosselen en durfde eigenlijk geen ja te zeggen, maar met die sprankelende Zeeuwse meisjesogen op me ook geen nee. Ik pelde een mossel, stak het vlees in mijn mond, en viel voor de hele mosselcultuur in het algemeen. Want het smaakte enigszins zilt, kruidig, leek wel iets op varkensvlees maar dan toch anders en op de achtergrond zweefden geuren en drong zich een smaak op die beslist bij de mosselcultuur moesten horen.

‘En?’ vroeg mijn vrouw met opgetrokken wenkbrauwen. Voor haar stond nu een overtuigd aanhanger van mosselen eten. ‘Lekker!’ Maar ze durfde het niet aan. Het Mosselmeisje stond breeduit te glimlachen met haar prachtige gebit bloot en gelijk had ze. ‘Wil u misschien zo’n pak kopen,’ begon ze. Dat pak had iets te maken met mosselen eten. Ik keek er niet eens naar. ‘Nee, mevrouw,’ zei ik zo beleefd en aardig mogelijk. ‘Dat wil ik niet. Maar bedankt voor dit bakje overheerlijke mosselen. Ik ben helemaal omgeturnd.

Ze keek me stralend glimlachend na terwijl we wegliepen, nadat ik nog één poging had gedaan om ook mijn vrouw om te turnen. Maar dat gaat zeker nog geruime tijd duren.

Cor Snijders.

« Terug naar overzicht